บทประพันธ์ : นิตินันท์, วรรณพร, นิพล
บทโทรทัศน์ : สมภพผูกพันน้อย
กำกับการแสดง : คิง-สมจริง ศรีสุภาพ
แนวละคร :
ผลิต : บริษัท กู๊ด ฟีลลิ่ง จำกัด
เรื่องย่อละคร รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 12
โจค้นห้องวนิษาจนทั่วก็ไม่มีอะไรน่าสงสัย ขณะยกมือเกาหัวว่าจะทำอย่างไรต่อไปนั้น ก็ได้รับโทรศัพท์จากป๋องบอกว่าตนคลาดกับวนิษาแล้ว
“ให้มันได้งี้สิวะ! คลาดกันนานรึยัง” พอป๋อง บอกว่าประมาณยี่สิบนาที “งั้นฉันต้องเผ่นแล้วสิ แค่นี้นะ”
โจวางสาย ปิดไฟ เตรียมออกจากห้อง ก็พอดีวนิษาไขกุญแจเข้ามา โจวิ่งพรวดเข้าห้องนอน แง้มประตูดูเห็นกริชมาด้วย “อ๊ะ…มาด้วยกันแบบนี้ สงสัยคุณวนิจะรู้สึก…เปลี่ยว” แต่พอได้ยินกริชอ้อนว่าเขาปวดหัวมาก โจก็รู้ทันทีว่ากริชวางแผนฟันวนิษา
วนิษาไปเอายาและเอาน้ำมาให้ กริชถามว่าปลายฝนไม่อยู่หรือ วนิษาบอกว่าปลายฝนไปเรียนเปียโนยังไม่กลับ
กริชทำเป็นขอโน่นขอนี่ให้วนิษาไปหยิบให้ แล้วเขาก็แอบเอายาเทใส่แก้วน้ำของเธอ โจแกล้งโทร.เข้ามือถือเธอแต่โทร.แล้วไม่พูด กริชทำเวลาพูดหวานหว่านล้อมกระทั่งกุมมือเธอ วนิษาดึงมือตัวเองกลับพูดอย่างสุภาพแต่จริงจัง
“คุณกริชคะ ฉันเห็นท่าทีแปลกๆของคุณตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว เรามาพูดกันตรงๆดีกว่านะคะ ฉันค่อนข้างจะหัวโบราณน่ะค่ะเรื่องความสัมพันธ์กับผู้ชาย ฉันอยากขอร้องคุณว่า อย่าคิดอะไรฟุ้งซ่านกับฉันเลยนะคะ กรุณาเปลี่ยนความคิดเพื่อที่เราจะได้เป็นเพื่อนกันต่อไปดีกว่า”
กริชอึ้งอ้อนว่า “อย่าปิดโอกาสผมอย่างนั้นสิครับ แค่ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมรักคุณ” พูดแล้วกริชทำท่าจะกอด
“หยุดค่ะ…ถ้าคุณใช้กำลังกับฉัน ฉันจะสู้ สู้จนกว่าจะสู้ไม่ได้ หลังจากนั้นฉันจะแจ้งความ จะล้างแค้นจะทำทุกอย่างเพื่อให้คุณสำนึกเสียใจ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่คุณเคยเห็นในละคร ฉันจะไม่รักผู้ชายที่ข่มขืนฉัน ไม่มีวันค่ะ”
กริชชะงักมองหน้าเธอ วนิษาสบตาเขาอย่างไม่สะทกสะท้าน กริชปล่อยมือ…ยอมถอยและขอโทษ
“ไม่เป็นไรค่ะ ตราบใดที่มันหยุดลงแค่นั้น ฉันก็ไม่คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไรหรอกค่ะ”
โจแอบดูแอบฟังอยู่ เขาโล่งใจที่ไม่ต้องออกกำลัง ส่วนกริชเมื่อผิดแผนเขาแสดงความเสียใจ ชี้แจงว่า
“ผมอยากบอกคุณว่า ถึงผมจะคิดอะไรที่ไม่เหมาะสม แต่ผมก็ไม่เคยคิดอะไรที่ไม่ดีกับคุณเลย คุณยังคงเป็นผู้หญิงที่ผมรัก” วนิษาขอบคุณแต่รักษาระยะห่างกับเขาไว้อย่างเหมาะสม กริชคิดว่าต่อไม่ติดแล้วจึงขอตัวกลับ
แต่กริชยังไม่ทันออกไป เสียงปลายฝนก็แว่วเข้ามา วนิษากลัวปลายฝนเห็นกริชอยู่ในห้องกับตนจะ
ไม่ดี เธอบอกให้เขาหลบเข้าไปในห้องก่อน โจแอบฟัง
อยู่พึมพำสยอง “ซวยแล้ว…” มองหาที่หลบ สุดท้ายมุดเข้าใต้เตียง กริชเข้ามาอึดใจเดียวก็ได้ยินเสียงปลายฝนเปิดประตูเข้ามา
สถานการณ์ตึงเครียด วนิษากำลังคิดแก้สถานการณ์ ปลายฝนก็เกิดจะใช้เราเตอร์ในห้องเธอ กริชใจหายไม่รู้จะหลบไปทางไหนเลยมุดเข้าใต้เตียงไปอีกคน โจมุดหนีแทบไม่ทัน กริชมุดลึกเข้าไปจนโจถอยออกไปนอกเตียง ปลายเท้าโผล่ออกไป
ปลายฝนเห็นปลายเท้าโจก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอช่วยดึงความสนใจของวนิษาไปทางอื่นทำให้โจรีบมุดเข้าใต้ผ้าห่ม แต่ปลายเท้าของกริชยังโผล่ออกมาจากใต้เตียง
ปลายฝนทำทีเป็นห่วงวนิษาที่บอกว่าปวดหัว จึงพาเธอออกจากห้องไปหายากิน
กริชคลานออกจากใต้เตียง อดใจไม่ได้หันมองบนเตียงกอบผ้าห่มไปดมไปหอมทำท่าชื่นอกชื่นใจ โจที่ซุกอยู่ใต้ผ้าห่มขนลุกขนพองแต่ไม่กล้าเอะอะ
โชคดีที่วนิษากลับเข้ามา ทำให้กริชรีบทำตัวปกติ วนิษาเร่งกริชให้รีบออกไปเพราะปลายฝนกำลังเข้าห้องน้ำอยู่ กริชทำพิรี้พิไร วนิษาไม่ฟังเสียงจับมือลากออกไปเลย โจโผล่ออกจากผ้าห่มบิดตัวสะบัดแขนขาอย่างขยะแขยง
วนิษาเจอปลายฝนออกจากห้องน้ำพอดี เธอบอกวนิษาว่าชักโครกเป็นอะไรไม่รู้ให้ไปดูหน่อย พอวนิษาไปดู ปลายฝนก็เข้าไปเรียกโจให้รีบออกมา พอโจออกมา ปลายฝนก็ลากไปเลย โจพูดอย่างรีบเร่งว่า “ขอบใจนะ แล้วเจอกัน” พอโจลับร่างไป วนิษาก็ออกจากห้องน้ำพอดีบอกปลายฝนว่าลูกลอยค้างเท่านั้น ปลายฝนหัวเราะแหะๆ แล้วยิ้มให้กัน
พอโจกลับถึงบ้าน ป๋องถามว่าเจอหลักฐานอะไรไหม พอรู้ว่าไม่เจอ ป๋องทำเสียงท้อใจว่าขนาดนักสืบมืออาชีพอย่างโจยังหาไม่เจอ สงสัยว่า “หรือว่าจริงๆ แล้วคุณวนิษาเขาจะเป็นผู้บริสุทธิ์ครับ”
“ผู้บริสุทธิ์ หรือไม่ก็ฆาตกรเซียนเหนือเมฆ” โจตอบอย่างไม่ทิ้งประเด็น พลางเอาน้ำยาเช็ดซอกคออย่างรังเกียจ
กริชเข้าทางวลัยตามภาษิต “หนาวผู้หญิงเขาให้อิงผู้ใหญ่” บอกกับวลัยว่าตนหลงรักวนิษาหมดหัวใจแล้ว ยิ่งรู้ซึ้งว่าวนิษาไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นก็ยิ่งรักยิ่งหลง
วลัยแอบกระซิบอะไรบางอย่างทำให้กริชยิ่งตื่นเต้นถามว่าแล้วสามีสองคนก่อนล่ะ
“ก็คงเจออะไรคล้ายๆ กับที่คุณเจอนั่นแหละจนถึงวันแต่งงานก็ดันมาตายกันซะก่อน เพราะฉะนั้นวนิเขาก็เลยยังคง…”
กริชตื่นเต้นจนทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้พึมพำกับ
ตัวเองเหมือนตกอยู่ในความฝัน…
“ไม่น่าเชื่อจริงๆ ผู้หญิงที่สวยมีเสน่ห์แบบคุณวนิษาจะยังเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่…”
กริชเดินเกมรุกทันที เขาไปหาซื้อแหวนแต่งงาน เจอระรินเดินเข้ามาทัก พอรู้ว่าเขาซื้อแหวนแต่งงานไปให้วนิษา ระรินแสดงความยินดี ถามว่าเขาชอบวนิษาตรงไหน
“ซิงครับ เอ๊ยไม่ใช่” กริชพลั้งปาก พอตั้งหลักได้ก็พูดจริงจัง “ทำไมผมถึงรักเธอขนาดนั้นน่ะเหรอ คุณวนิษาเธอเป็นคนดี ผมไม่เคยเจอคนอย่างนี้มาก่อน เธอไม่ใช่คนเสแสร้ง เวลาผมอยู่ใกล้เธอ ผมจะรู้สึกสบายใจ ภายนอกเธออาจจะดูแข็ง ก้าวร้าว แต่ภายในใจกลับอ่อนโยนและบอบบางรวมๆกัน เป็นเสน่ห์ที่ผมหลงใหลและกลัวว่าจะเสียเธอให้คนอื่น ถ้าผมไม่รีบขอเธอแต่งงาน”
“น่ารักจัง” ระรินยิ้มแย้ม แล้วทำเป็นตกใจบอกว่าลืมของไว้ที่ร้านเสื้อ บอกกริชอย่าเพิ่งไปไหนเดี๋ยวตนมา ยิ้มหวานให้กริชแล้วผละไป พอพ้นหน้ากริชเท่านั้น ระรินก็ด่าวนิษายาวเหยียดไม่ซ้ำคำด่า ด่าจนไม่รู้จะด่าอย่างไร เลยตะโกน “ยัย…ยัย…ยัยสะดือ
ตือบะ!”
ออกมาด่าระบายอารมณ์แล้ว ระรินกลับไปชวนกริชกินข้าวกัน เธอยังทำเป็นยินดีกับเขา แล้วจึงทำทีห่วงใยถามเขาว่าไม่กลัวคำทำนายของหมอเม้ง จิตทิพย์หรือ กริชบอกว่าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เพราะไม่มีคำทำนายของใครแม่นยำร้อยเปอร์เซ็นต์
“ถูกค่ะ แต่ของอาจารย์เม้งเนี่ย ถึงไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์แต่ก็มากกว่าเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์แน่ๆ แล้วอย่างนี้คุณกริชจะเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงเหรอคะ” กริชบอกว่าตนรักวนิษา “ระรินก็ไม่ได้บอกให้คุณเลิกกับวนิษานะคะ ของแบบนี้มันมีทางแก้ค่ะ” พอกริชถามว่าทำอย่างไรหรือ ระรินพูดขึงขังจนกริชต้องตั้งใจฟัง…
“ผู้หญิงกินผัวน่ะไม่ได้มีวนิษาเป็นคนแรกหรอกนะคะ โบราณเขามีวิธีแก้เคล็ดนะคะ คือ…เราก็ทำพิธี หลอกๆไงคะ” พอกริชบอกว่าตนไม่เข้าใจ ระรินแนะว่าก็ไม่ ต้องจดทะเบียนสมรส ไม่ต้องมีขบวนขันหมาก ไม่ต้องมีพิธีรดน้ำอะไรทั้งนั้น
“เอ…มันจะไม่เหมาะมังครับ มันจะดูเหมือนผมไม่ให้เกียรติคุณวนิษากับครอบครัว” กริชติง
“แต่ถ้าคุณกริชกลัวว่าคุณวนิษาจะไม่เข้าใจ ก็ต้องใช้อีกวิธี แต่ว่าต้องใจกล้าหน่อยนะคะ”
พอกริชถามหมายความว่าอย่างไร ระรินก็ทำกระซิบกระซาบ แล้วบอกว่า “วิธีนี้น่ะ บัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่นค่ะ”
“ผมไม่อยากหลอกเขา แต่เพื่อความรักของเราสองคน ผมอาจจะต้องยอมโกหกเขา แล้วระรินจะช่วยผมไหมครับ”
ระรินอ้างว่าแค่ตนเสนอไอเดียก็เป็นการก้าวก่ายชีวิตคู่ของเขามากไปแล้ว กริชอ้อนว่าเมื่อเธอจะช่วยก็ขอให้ช่วยถึงที่สุด เธอก็ยังไม่รับปาก
“ผมเข้าใจครับ ว่าแต่คุณวนิษาเขาจะยอมแต่งงานกับผมรึเปล่ายังไม่รู้เลย” กริชรำพึง ระรินฝืนยิ้มให้เขา เมื่อแยกกันแล้วระรินพึมพำอย่างสะใจ…
“ยัยวนิษา ถ้าแกปฏิเสธเขาก็ถือว่าเป็นโชค
ของแก แต่ถ้าแกคิดจะแต่งงานกับเขาล่ะก็ ฉันจะเล่นงานแกแน่ รับรองว่าแกจะต้องเจ็บแสบที่สุดในชีวิตเลย หึๆ!”
