เรื่องย่อละคร รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 8

376
โป๊ป ธนวรรธน์

บทประพันธ์ : นิตินันท์, วรรณพร, นิพล
บทโทรทัศน์ : สมภพผูกพันน้อย
กำกับการแสดง : คิง-สมจริง ศรีสุภาพ
แนวละคร :
ผลิต : บริษัท กู๊ด ฟีลลิ่ง จำกัด

เรื่องย่อละคร รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 8

ระรินเข้ามาในงานกับเพ็ญแข พอเห็นวนิษาก็สบตากันอย่างหมายมาด เพ็ญแขบอกว่าดีเลย อยากเจอมานานแล้ว

ส่วนวลัยมาถึงก็โทร.ถามกริช

“คุณกริช ตอนนี้ถึงไหนแล้วคะ…จอดรถอยู่เหรอคะ…ค่ะ…ฉันรอคุณกริชอยู่ที่งานแล้วนะคะ”

วางสายจากกริชแล้ว วลัยมองไปเห็นวนิษากับหม่อมจัน แต่พอจะเดินไปหาก็ชะงักเพราะรู้สึกเขม่นตาข้างซ้าย วลัยนึกคำทำนาย…

“เอ๊ะ เป็นอะไร จู่ๆ เขม่นตาข้างซ้ายซะด้วย ขวาสหายซ้ายศัตรู หรือว่ามีศัตรูที่ไหนจะลอบกัด”

วลัยมองไปรอบๆอย่างระแวดระวัง

หม่อมจันถูกคุณหญิงพาไปคุยกับเพื่อนๆ วนิษาจึงเดินแยกไปดูนิทรรศการ ระรินรี่เข้าไปทักเสียงดังจน ใครๆหันมอง

ระรินกับเพ็ญแขประสานกันกระแนะกระแหนวนิษา เรื่องเป็นม่ายถึงสองครั้ง เย้ยว่าระวังจะม่ายเป็นครั้งที่สาม

“ขอร้องเถอะนะวนิษา ไหนๆ เธอก็เป็นคนใจบุญสุนทาน อย่าแต่งงานกับผู้ชายคนไหนอีกเลย ไม่อย่างนั้น จะมีอีกหนึ่งชีวิตที่ต้องดับสูญก่อนวัยอันควร”

ระริน หัวเราะระริกคิกคักจนคนรอบข้างหันมอง วนิษาหน้าชาไม่รู้จะตอบโต้อย่างไร ระรินยังคะนองปากต่อไปว่า

“เอ…หรือที่จริงแล้ว เธอควรไปแต่งงานกับพวกโกงกินชาติก็ดีนะ ถ้ามันเจ้าเล่ห์มากนัก เธอก็แต่งงานกับมันซะเลย ถือว่าแต่งเพื่อชาติ แต่งปุ๊บวายร้ายตายปั๊บ ประเทศไทยเจริญทันตาเลยนะเธอ”

วนิษาทนไม่ไหวเดินฝ่าผู้คนออกไป ระรินถามอย่างสะใจว่าจะรีบไปไหน ตนยังพูดไม่จบเลย พลันวลัยก็แทรกเข้ามา

“วนิษาคงรีบไปหาหมอน่ะค่ะ สงสัยจะเป็นหูอักเสบเพราะได้ยินคำพูดเหม็นเน่าเข้าหูมากเกินไป เฮ้อ…วนิเอ๊ย แม่เลี้ยงเธอมาดีเกินไป ให้อยู่แต่ในสิ่งแวดล้อมดีๆ พอมาเจอคำพูดเลวๆ สกปรกๆ เข้า หูจะอักเสบติดเชื้อโรคได้นะ”

พอระรินรู้ว่าวลัยเป็นแม่ของวนิษา ก็หันมาต่อปาก ต่อคำด้วยทันที แต่ฝีปากคนละชั้น เพ็ญแขเลยต้องโดดเข้าช่วยลูก ถูกวลัยยั่วจนโมโหเถียงสู้ไม่ได้ก็จะตบ ระรินรีบเข้าไปกระซิบแม่ให้ระวังเสียเปรียบเสียภาพลักษณ์ เพ็ญแขเลยพูดอาฆาตว่า ถ้าเจอกันอีก ฉันไม่ปล่อยแกแน่ๆ พอระรินพาเพ็ญแขออกไป วลัยก็แสยะใส่

“ฮี่โธ่!” แล้วหันหาวนิษา ปรากฏว่าหายไปแล้ว

วนิษาออกมาโทร.เรียกนายดาวให้เอารถมารับ หนุงหนิงพาคุณยายวรางค์ออกมาบอกว่าตนเห็นวนิษาแว้บๆ ตรงนี้

คุณยายวรางค์แปลกใจว่างานยังไม่เริ่มวนิษาจะออกมาทำไม ก็พอดีวนิษานึกได้ว่านัดคุณยายไว้จึงเดินมาหา คุณยายถามว่าจะไปไหน พอวนิษาบอกว่าจะกลับ คุณยายรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เตือนสติว่า

“วนิษา เธอกำลังจะหนีปัญหาอีกแล้วนะ” วนิษาบอกว่าตนเบื่อและอายคนอื่นด้วย “ฉันเข้าใจ เธอจะหนีไปตลอดเลยเหรอ เธอหนีไปถึงขั้วโลกแล้วถ้าพวกเขาตามไปอีกล่ะ” เห็นวนิษาเงียบคุณยายบอกว่า “ลองหันหน้ากลับไปสักครั้งไหม ดูซิว่าจะเป็นยังไง” คุณยายจับตัววนิษาหันกลับไป

วนิษากำลังจะพูดอะไร ก็ถูกแตรรถกดเรียกดังลั่น ทุกคนหันมอง เห็นโจขับรถมารออยู่ ทั้งยังลดกระจกลงชี้ไปที่ตัววนิษาแล้วกวักมือเรียกให้ไปขึ้นรถ คนทั้งงานพากันมองวนิษา เธอปรี๊ดทันที กดมือถือด่าโจ

“ฉันเคยสั่งว่าไง ห้ามบีบแตรเรียกใช่ไหม หา!”

“อ้าว ก็คุณเรียกให้ผมมารับ พอผมมา คุณดันยืนเม้าท์มอยกัน แถมทำท่าจะกลับไปในงานอีก เห็นผมเป็นตัวอะไรครับ” วนิษาแว้ดใส่ว่าตนเป็นเจ้านายจะเปลี่ยนใจยังไงก็ได้ “เปลี่ยนใจก็บอกผมหน่อยสิ ปล่อยผมเก้อแบบนี้ถือว่าคุณไม่ให้เกียรติคนทำงาน”

วนิษากดตัดสายมองโจด้วยสายตาพิฆาต โจยิ้มให้กวนๆ แล้วเอารถกลับไปจอด เธอจึงหันไปชวนวลัยที่เดินออกมาตามพากันกลับเข้าไปในงาน

หญิงจุ๋มดูเหตุการณ์อยู่ บอกพจน์ว่านายโจปลอมตัวเป็นคนขับรถให้วนิษา ชมว่าฝีมือไม่เบาเลย

วลัยเซอร์ไพรส์วนิษาด้วยการให้คนมาประมูลเต้นรำกับเธอและคนที่ประมูลได้คือกริชนั่นเอง วนิษาจะไม่เต้นแต่กริชคุกเข่าขอ เธอจึงต้องออกไปเต้นด้วย

หนุงหนิงดูการเต้นรำของวนิษากับกริชแล้วบ่นว่าไม่แซ่บเหมือนลำซิ่งเลย ไปหาอะไรกินดีกว่า แล้วเดินออกไป

“อะโด่…นึกว่ากลับเข้ามาทำอะไร มาเต้นกับพระเอกละครเนี่ยนะ” โจมายืนดูบ่นเซ็งๆ แล้วเดินออกไป

ระรินจิกตามองเม้มปากแน่นตัวสั่นริก พยายามข่มไม่ให้หลุด ส่วนเพ็ญแขถามว่าจะให้เข้าไปตบวนิษาเลยไหมเดี๋ยวจัดการให้ เอามันกลางงานนี่แหละ แม่ยอมติดคุก

หนุงหนิงยืนกินกวยจั๊บอยู่แถวนั้นได้ยินเต็มสองหูถึงกับสะดุ้งหันมองสองแม่ลูก ทั้งสองยังไม่รู้ตัวคุยกันต่อ ระรินห้ามแม่อย่าไปตบเพราะวนิษาจะยิ่งได้ใจ เพ็ญแขมองไปรอบๆ กระซิบกับระรินแต่หนุงหนิงก็หูผึ่งฟังจนได้

เพ็ญแขบอกว่าจะเอากระเพาะปลาไปราดหัววนิษาดีไหม ระรินเห็นด้วยบอกให้ใส่จิ๊กโฉ่วเยอะๆ เพ็ญแขบอกว่าจะใส่น้ำส้มด้วย รับรองทั้งเหม็นเปรี้ยวและแสบตาจนร้องกรี๊ดแน่ๆ

พอเพ็ญแขหมุนตัวจะออกไป หนุงหนิงที่พร้อมอยู่แล้วทำเซไปชนจนกวยจั๊บหกราดตัวเพ็ญแขเปื้อนไปทั้งตัว ถูกเพ็ญแขด่าว่าซุ่มซ่าม เงื้อมือจะตบ หนุงหนิงตั้งการ์ดมวยท้า “ฮึ่ย…เข้ามาเดะ…เข้ามา…” ระรินบอกแม่อย่าไปมีเรื่องกับคนแบบนี้เลยเปลืองตัวเปล่าๆ ชวนรีบไปกัน

หนุงหนิงหัวเราะคิกคักสะใจอยู่คนเดียว

ระรินกับเพ็ญแขออกมาถึงลานจอดรถ เห็นรถหรูของกริชจอดอยู่ เธอสั่งนายสุดใจที่เป็นคนขับรถให้ไปเจาะยาง สุดใจบอกว่าอยู่ดีๆไปแกล้งคนอื่นมันบาป

ระรินกระชากมีดสปาตาจากเอวสุดใจตรงดิ่งไปเจาะยางรถกริชทั้งสี่เส้นเสร็จแล้ววิ่งกลับมา เพ็ญแขสั่งสุดใจให้รีบออกรถเลย พอออกมาแล้ว เพ็ญแขชมระรินว่าเก่งมาก ใจเด็ดจริงๆ

“ปล่อยไว้ไม่ได้หรอกค่ะ ขืนให้คุณกริชไปส่งยัยวนิษา เกิดสป๊งสปาร์กกันในรถเรื่องมันจะยุ่งกันใหญ่” เพ็ญแขนึกได้บอกว่าแม่ไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย “ก็หนูเคยมาแล้ว หนูเลยรู้” หลุดไปแล้วระรินทำกระแอมแก้เขิน เพ็ญแขรู้แกวเลยเปลี่ยนเรื่องชมว่า “ทำดีแล้วล่ะลูก ถือเป็นการสั่งสอนนายกริชไปด้วย ที่ดันไปยุ่งกับตัวซวย”

สุดใจติงว่าถ้าวนิษาไปส่งกริชก็อาจเกิดสปาร์กขึ้นมาได้เหมือนกัน ระรินนึกได้สั่งให้กลับรถเร็ว สุดใจบอกว่าไม่ทันแล้วเพราะมาไกลแล้ว

“แล้วทำไมแกเพิ่งเตือนฉัน ไอ้บ้า” ระรินบ่นหงุดหงิด

เพราะรถตัวเองถูกเจาะยาง กริชจึงนั่งรถวนิษากลับ โจขวางหูขวางตามาก ยิ่งได้ยินกริชนั่งจีบวนิษาคุยโวโอ้อวดตัวเองไปตลอดทางก็มีปฏิกิริยาต่างๆ ทั้งกระแอม ทั้งคันไม้คันมือ ทั้งขนลุก กระทั่งจะอ้วก

วนิษารู้ทันจ้องหน้าเอาเรื่องก็หยุดโจไม่ได้ จนเมื่อส่งกริชแล้ว โจขับรถออกมาถึงถนนใหญ่ เธอสั่งให้จอดรถแล้วไล่โจลงจากรถ แย่งกุญแจรถไปสั่ง…

“ฉันไล่คุณออก อ้ะ…เงินชดเชย” โจถามว่าไล่ตนออกด้วยเรื่องอะไร “นายห่ามเกินไปแล้วนะ เสียมารยาทที่สุด ทำท่าหัวเราะเยาะมั่ง ทำท่าขนลุกมั่ง แล้วที่ร้ายที่สุดทำท่าจะอ้วกด้วย ถ้าคุณกริชเขาเห็นเข้า เขาจะรู้สึกยังไง”

โจบอกว่าตนหมั่นไส้จนทนไม่ได้ วนิษาโต้ว่ามันเป็นเรื่องระหว่างกริชกับตน เขาไม่มีสิทธิ์ดูถูกกริช และถ้าไม่ชอบก็คิดในใจได้ ห้ามแสดงออก

“ยอมให้คนเลวทำความเลว ถือเป็นความเลวชนิดหนึ่ง” โจโต้ทุกเม็ด วนิษาตัดบทว่าแค่นี้นะแล้วขึ้นรถขับออกไป โจยืนมองคิดว่าเดี๋ยวเธอก็ต้องกลับมาง้อ แต่ปรากฏว่าวนิษาขับรถไปจนลับสายตา

“ไปจริงหรือเนี่ย…โห…ทิ้งกันงี้ได้ไง ยัยตัวแสบ” โจเซ็งสุดๆ

Loading...